Ég velti því oft fyrir mér á dögum sem þessum hvort það sé ég eða hvort það séu allir hinir sem gera líf mitt svona…
Vissulega á ég stóran hluta af máli í nokkrum tilvikum, allavegna í þeim tilvikum sem snúa bara að mér einni. En hvað með hin tilvikin?
Ég spyr mig hvort ég sé í raun 100% frekja, hafi of miklar væntingar til annara, hafi of stóra drauma, sé alveg óraunsæ og hreinlega bara nokkuð heimsk á köflum.
Ég vildi óska þess að ég væri með fullt sjálfstæði, að ég gæti staðið ein, alein, sterk og sjálfsörugg. Að ég gæti gert uppfyllt þær kröfur og væntinga sem ég hef til sjálfs míns.
Bara ef ég hefði verið vitur þegar plan A varð til. Væri þetta þá allt betra núna?
Væri ég þá orðin einhver? Væri ég þá hamingjusöm?
…gott að vera vitur eftir á..
Ég er á þeim stað núna að ég sé að ég er hreinlega ekki neitt.
Það vantar í mig mótorinn, drifkraftinn. Ég þori ekki að gera neitt sem mig langar til, en aftur á móti veit ég ekki hvað ég vil gera. Ég gæti þó gert eitthvað, en ég fæ mig ekki til að byrja. Það er eins og ég sé hrædd við framhaldið, hrædd við að þurfa að sanna mig, hrædd við höfnun, hrædd við að vera ég.
Lífið mitt hefur oft verið dáldið snúið. Oft komið upp eitthvað sem gerir það pínu flókið á köflum, eins og hjá flestum.
Núna, þá er allt á hvolfi. Það er ekki einn einasti hlutur sem gegnur upp. Reynir dáldið á. Ég er heldur ábyggilega ekki ljúfasta manneskja í heimi til að tala við þegar svona gengur á.
Próftími er versti tími skólaárins, þá er líka yfirleitt niðulútin og djúpt hugsi. Engin breyting þar á þetta árið. Það hefur nú samt gengið ágætlega með verkefnin í fjarnáminu núna, allt nema Laxnes og ljóðin…það veldur mér stórum áhyggjum. Samt fæst ég ekki til þess að setjast niður og læra þetta eitt skipti fyrir öll. Og svo auðvitað blessuð þýskan. Er það hægt að læra tungumál með góðu móti án þess að heyra það borið fram ? Og hverjum dettur í hug að hafa 90% lokapróf?! Jah, ég bara spyr…
Ég vona bara að ég nái þessi nú samt, öllu saman, svo ég fái nú loksins að útskirfast með hvítan hatt (3rd time is the charm…right?)
Svo er það vinnan. Ég er mesti auli í heimi þegar það kemur að því að finna vinnu. Hrædd um að verða bitin af hundi ef ég mæti á svæðið með umsókn. Það er svo heimskulegt þetta framtaksleisi og þessi feimni í mér í þessu máli. Afhverju er þetta svona erfitt?
Jah, reyndar veit ég afhverju þetta er svona erfitt fyrir mig, allt lame afsakanir á borð við það að ég held að ég kunni ekkert og geti ekkert og hafi ekkert sérstak fram að bjóða, hef aldrei fundist ég klár eða góð í þessu og ekki með neinar ferskar og góðar hugmyndir sem gæti komið að notum. Lúði, ég veit…
Eitt er víst, að ég hef 0% áhuga á því að vera í því starfi sem ég er í núna í allt sumar. Ég hef engan áhuga á því að hanga inni í smáralind í allt sumar, þótt að ég myndi bara vinna hálfan daginn, því að það myndi bara þýða ennþá minna launaumslag. Og það er engan vegin gott.
Málið er þá þannig að ég þarf að herða mig upp og drullast til að finna mér vinnu við hæfi, og það strax !
..og ekki batnar ástandið…
Líkamlega held ég að ég sé að rotna. Þolið er í sögulegu lágmarki, hárið er að detta af, án djóks, það er ógeðslegt og óhugnandi og aldrei hef ég sé jafn mikið hár detta af einni manneskju, nema hún sé í lyfjameðferð. Það er nokkuð ógðslegt að taka heilu lokkana af höfðinu oft á dag. Þrjár tannpínur eru að hrjá mig og mér dettur ekki til hugar að fara til tannlæknis, einfaldlega vegna þess ég á ekki efni á því. Ég skil EKKERT í þessum kostnaði sem fylgir svona viðgerðum.
Og svo til að setja iceing on the cake þá er ástarlífið ekki blómlegt heldur.
Flesta daga þá spyr ég sjálfa mig, Is it me? Einfaldast að kenna bara sjálfri mér um. Sure, stelpur eru svo erfiðar, ætlast til svo mikils og bla bla bla.
Call me old fashion, en í mínum huga þá er fjölskyldan mín mjög mikilvæg, og ég vil að makar verði partur af henni eftir ákveðin tíma. Taki þátt í því sem er að ske innan hennar og verði við hlið manns. Mikið skelfilega er ég orðin þreytt á spurningunni „hvar er kærastinn þinn?“ þegar fólk kemur sama. Þar sem allir eru með kallinn sinn, konuna sína, börnin sín og hvað annað…nema ég. Ég hef yfirleitt ekki góða afsökun.
Ég vil líka að pör deili áhugamálum sínum. Eða eigi að minnstakosti eitt áhugamál saman. Ekki bara að ég geri my thing og hann his thing.
Einhvertíman var ég að tala um þetta áhugamáls-dæmi við kallinn „minn“ og hann sagði „ég hef mín áhugamál og þú þín. Þú getur bara farið út og sinnt þínu ljósmyndaáhugamáli og ég sinni mínu áhugamáli“ (sem var at the time online poker). Þvílíkt fjör að hafa ekkert áhugamál sem hægt væri að rækta saman. (fyrir utan kynlíf… hmm)
Þegar það kom snjór þá vildi ég svo mikið læra loksins á snjóbretti. Hélt það væri nú bara gaman að fara saman í brekkurnar og læra, hafa gaman og leika í snjónum, þar sem hann kunni á bretti og gæti nú kannski kennt mér basicið. Nei, ekki hægt, vill renna sjálfur. Getur bara lært þetta sjálf. … við fórum aldrei út að leika í snjónum.
Hef nokkur önnur svona dæmi….en það virðist samt alltaf vera þannig þegar ég nefni svona tillögur um að gera eitthvað að þá er ég að skapa vesen. Er það svo erfitt að fara út að gera eitthvað fun og spontainius annaðslagði. Að eiga ekki efni á því er ekki afsökun…maður á alltaf pening fyrri part mánaðar…
Að fara í bíó er dýr skemmtun. Vissulega er bara hægt að dl. öllu draslinu, sitja heima og éta popp..sem er fínt, annaðslagið. En að fara í bíó er að fara eitthvað saman. Þá er heldur ekki poppminsla í öllu rúmminu í viku eftirá.. líka gaman að fara út á meðal fólks…
Nei, ég bara spyr, er ég að ætlast til of mikils?
Kannski er ég ein af þessum „erfiðu kærustum“ sem ég hef oft heyrt talað um. Ég ætla samt að rétt að vona ekki, ég þoli ekki þannig týpur. Kærastar eru ekki þrælar manns, ekki trúðar, eiga ekki að haga sér eins og þeir séu í fangelsi sem hafa bara vissan útivistatíma og meiga ekki gera hitt og þetta.
Ég viðurkenni það þó að ég þurfi athygli. who doesn’t ?
Ég viðurkenni líka að ég er mjög rómantýsk inn við beinið og allt cheesy og væmið er mjög velkomið á mitt borð. Eitt sætt sms myndi fá mig til að brosa hringinn í heilan dag…
Ég vona bara að eina leiðin núna sé upp. Ég ræð allavegan ekki við mikið meira…
This and that... 